Ξεκίνησα αυτό το blog κυρίως λόγω της αγάπης μου για την τέχνη και την τεχνική της διαφήμισης, της προώθησης και γενικότερα της αγοράς. Ο στόχος ήταν τριπλός: (1) να ενημερώσω τον καταναλωτή, με την ελπίδα πως θα του κεντρίσω το ενδιαφέρον ώστε να ασχοληθεί και να ανακαλύψει και μόνος του τα “μυστικά” της κάθε προσφοράς, (2) να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου σε μια αγορά με τις αξίες και τις αρχές της ελεύθερης αγοράς που φαντάστηκε ο πρώτος καπιταλιστής στυλιτεύοντας όποιον με τις πρακτικές που ακολουθεί για εύκολο κέρδος υποσκάπτει το ίδιο το οικοδόμημα της αγοράς και κάνει τον καταναλωτή όχι απλά δύσπιστο (κάτι που πάντα πρέπει να είναι) αλλά να μην πιστεύει τίποτα. Τέλος (3) να δημιουργήσω μια βάση δεδομένων όπου θα ανταλλάσσονται πραγματικές πληροφορίες και ο κάθε καταναλωτής θα μπορεί να επωφελείται από την έρευνα των άλλων και να ωφελεί με την έρευνά του.
Ο λόγος που δεν γράφω τον τελευταίο καιρό είναι αφ’ ενός η έλλειψη χρόνου και αφ’ ετέρου η ανακάλυψη πως η αγορά έχει τελικά κατακλυστεί από ψέυτικες προσφορές και κρυφές χρεώσεις με πρωταθλητή την αγορά των τηλεπικοινωνιών. Το τελευταίο συμβάν με τις εφημερίδες να προλαβαίνουν τις ειδήσεις και να γράφουν για μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ αν και δεν έχει άμεση σχέση με την αγορά αποδεικνύει πως κανένας πλέον δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να δημοσιεύσει οποιαδήποτε πληροφορία ανεξάρτητα από το αν είναι αληθής ή όχι.
Θα συνεχίσω την προσπάθεια ομως πλέον δεν έχω την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, καθώς μια σταγόνα κόκκινης μπογιάς δεν μπορεί να αλλάξει χρώμα στον ωκεανό. Χρειάζεται μαζική προσπάθεια, μποϋκοτάζ σε παραπλανητικές τακτικές από όλο τον κόσμο, όπως και η αλλαγή της πορείας του κόσμου χρειάζεται αν όχι μια επανάσταση μια μαζική αλλαγή του τρόπου σκέψης. Όμως ίσως πιο πολύ από ποτέ ο άρτος και τα θεάματα μας κρατούν σε μια κατατονία μόνιμη, με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, τόσο στην πολιτική όσο και στην αγορά. Τα καρτέλ, οι συμφωνίες και οι χρηματισμοί πολιτικών στελεχών είναι πολύ χειρότερες από τα μονοπώλια που συνηθίζουν να κατηγορούν οι κορυφαίοι των Κομμουνιστικών κομμάτων, γιατί μας δίνουν ακριβώς αυτή την ψευδαίσθηση πως έχουμε κάτι να επιλέξουμε. Ο δικομματισμός είναι ακριβώς για τον ίδιο λόγο χειρότερος από τη δικτατορία.